FotoKozia Mobile

W I połowie XVI wieku Piotr Firlej herbu Lewart założył miasto, nadając mu początkowo nazwę Lewartów (zmienioną na Lubartów dopiero w 1744 roku). Kilka lat później wybudował pierwszy pałac, a raczej zamek, otoczony geometrycznym ogrodem-parkiem. W kolejnych latach zamek zmieniał właścicieli, głównie za sprawą małżeństw. Najpierw trafił jako wiano do rodziny Kazimierskich, a później do Ostrogskich-Zasławskich. W wyniku kolejnego mariażu stał się własnością hetmana wielkiego koronnego Jerzego Wiśniowieckiego, a następnie Józefa Lubomirskiego. W II połowie XVII wieku zamek przebudowano na pałac, nadając mu cechy barokowe. W kolejnych latach obiekt wielokrotnie zmieniał swoje oblicze, aż do pierwszych lat XVIII wieku, kiedy to został poważnie uszkodzony podczas wojny szwedzkiej. Kilka lat później Lubartów stał się własnością marszałka wielkiego litewskiego Pawła Sanguszki, który podjął się odbudowy obiektu. Projekt modernizacji zlecono przybyłemu z Włoch architektowi epoki baroku, Pawłowi Antoniemu Fontanie. W tym samym czasie Fontana budował w Lubartowie, na zlecenie Sanguszki, kościół św. Anny i klasztor Kapucynów. Przebudowała pałacu dała wspaniały efekt – powstał elegancki barokowy pałac, z nowymi dekoracjami elewacji oraz gruntownie odmienionymi wnętrzami. W kolejnych latach pałac przekształcano, modernizowano i przebudowywano. Sanguszkowie władali miastem do roku 1839. Ostatnią z rodu Sanguszków właścicielką miasta i pałacu była Klementyna Małachowska, która podjęła próbę przebudowy pałacu. Plany te przerwał jednak wybuch powstania listopadowego. W kolejnych latach pałac zmieniał właścicieli. Najpierw trafił w ręce Henryka Łubieńskiego, a kiedy ów popadł w kłopoty finansowe, obiekt został własnością Banku Polskiego. Przez kilka lat w budynku mieścił się szpital wojskowy. Kolejny właściciel, Stanisław Mycielski, odnowił pałac, jednak po ponownym przejęciu budynku przez bank, zaczął on popadać w ruinę. Kolejna próba przebudowy zakończyła się pożarem w 1933 roku. Całkowitej odbudowy podjęto się dopiero w połowie XX wieku i zakończono ją kilkanaście lat później. W jej wyniku możemy podziwiać na dzień dzisiejszy dwupiętrowy pałac, z cechami baroku, z dwiema niskimi wieżami narożnymi, znajdującymi się na tylnej elewacji. Pałac nie jest udostępniony do zwiedzania. Wejście do środka jest jednak możliwe, bo we wnętrzach obiektu mieści się siedziba Starostwa Powiatowego. W godzinach urzędowania można więc obejrzeć wnętrza, co jednak nie było mi dane, bowiem odwiedziłam Lubartów w dniu wolnym od pracy.